Leighton był życiową ciapą jak każdy wiedział wkoło. Przewracał się przy byle okazji. Wpadał na różne rzeczy, a czasem nawet i zarywał w ludzi. Nie, nie do nich, a w nich. Niestety niektórzy źle przyjmowali fakt, że mało wyrośnięty dzieciak zderzał się z ich ciałem w dodatku dosyć boleśnie. Tego dnia różowy król miał chyba wyjątkowego pecha. Gdyby mógł, to przewinąłby dzień do końca i rozpocząłby jutrzejszy, nie pamiętając o zajściach minionego. Więc gdy jego czoło z hukiem wpadło na wielkiego gościa, który mógłby ze spokojem robić za szafę trzydrzwiową... no wtedy było nieciekawie. A koniec końców, ta sytuacja zweryfikowała mocno kondycję samego Leightona. Koleś biegł za nim przez trzy ulice, dopiero gdzieś na czwartej, w tłumie zgubił go. A także prawie swoje biedne serce. Choć ono mogłoby być w gardle równie dobrze. Potem jeszcze stwierdził, że sam stracił rachubę gdzie aktualnie się znajduje i kolejną godzinę zajęła mu podróż odnalezienia prawidłowej drogi. A on chciał tylko dobry uczynek. Chciał zanieść Raquelowi jedzenie, bo ten pewnie znów nie jadł od nie wiadomo jak długiego czasu. Przeliczył się ze światem, bowiem jak widać miał inne plany względem jego osoby. Głupi świat, co jeszcze mogło pójść źle?
- Nie, to nie wyzwanie - zamruczał i zmrużył powieki, nawet nie pukając, tylko od razu wchodząc do apartamentu członka zielonego klanu. Nawet nie chciał znać dalszych granic swojego pecha. Może nawet miał nadzieję na w miarę spokojne popołudnie w tym miejscu? - Dzień dobry, duchu. Jak idzie twoja cudowna egzystencja w tym dziwnym świecie? - rzucił, od razu wpadając do pokoju w którym znajdował się Raquel. Jak zwykle w bokserkach, jak zwykle przy komputerze. W sumie można mu tak zdjęcie zrobić i się nabijać, że nie zmienia miejsca nawet o milimetr. - Znów coś kombinujesz? Wiesz, że teraz jestem zobowiązany powiedzieć o tym czerwonej królowej? - stwierdził i podszedł bliżej i postawił jedzenie na biurku. A raczej chciał, bo znów się przewrócił. Tym razem chyba nawet nie potknął się o własne nogi, a o bliżej niezidentyfikowaną rzecz, leżącą na podłodze. Ale jego pech zadziałał i teraz oto leżał na głowie Monstera, a twarz podwładnego zielonego króla znajdowała się w niewygodnej pozycji wbicia w klawiaturę.

Po głębszym zastanowieniu się chłopak zmrużył oczy. Z jednej strony Monster był kościsty, ale z drugiej niesamowicie mięciutki. Czy to miało jakikolwiek sens i znaczenie? Nie. Szczególnie, że wszystko było tylko ciszą przed sztormem. Burza to za małe określenie na to co miało nadejść. Zaczęło się od tego, że wylądował na ziemi z prędkością światła. Nawet nie zauważył chwili, w której został zrzucony z zielonego. Na szczęście jedzenie zdążył uratować, bo stało grzecznie obok niego. Usiadł grzecznie podciągając kolana pod klatkę piersiową. W małej głowie analizował sobie różne koncepcje tego czy przeżyje czy nie. Raquel wydawał się być zdenerwowany i... przestraszony? A to oznaczało nic dobrego dla jego osoby. Z drugiej strony był królem różowych, przecież ktoś pod władzą Hiko nie zrobiłby mu krzywdy. Wolał siedzieć nieruchomo jak mu niemo nakazał chłopak, by cierpliwie zaczekać na dalszy rozwój wydarzeń. Nawet nie wpadł na to, że ten koleś wysłał jednak tego wirusa. W czasie, w której Monster gorączkowo coś sprawdzał, Leigh pozwolił sobie na zajrzenie w jego zdrowie. Nie była zbyt żywa, a to oznaczało, że znów ten kurczak na coś cierpiał. Anemia? Prawdopodobnie. Jednak to nie był zbyt dobry moment na leczenie, bo zaraz sam może tego potrzebować. Ach, pal licho te koordynację ruchów biedronki. Gdy tak sobie rozmyślał, gapiąc się na zieloną aurę, nagle komputer się wyłączył. Znaczy monitor. Chłopak nie znał się na komputerach zbytnio, żeby wiedzieć co się dzieje. Po prostu zrobił się czarny ekran. Przestraszyłby się bardziej, że to jego wina, ale Raquel wydawał się bardziej zrelaksowany niż wcześniej. Czyli wszystko musiało być w porządku? Tak?
Cały spięty oglądał jak chłopak przeciąga się na fotelu. Upewniło go to tylko. Problem został zażegnany. Choć w sumie to nie. Nie został. A pogorszył się. Ku uciesze zielonego klanu oczywiście.
- Zaraz, co? To już poszło? - W ogóle darował sobie reagowanie na wzmiankę o śmierci. Słyszał to bardzo często z ust Maresa i starał się na to nie zwracać uwagi. Leczysz na siłę? Mógłbym cię za to zabić. Przychodzisz tutaj i mi przeszkadzasz? Umrzesz kiedyś. I tak dalej. Oczywiście to wydało się o wiele bardziej poważne, ale póki chłopak nie zacznie czegoś w kierunku swoich słów, to Leighton czuł się w porządku. Teraz za to zerwał się na nogi, gdy ten zaczął deptać swój komputer, znów gadając groźby, które młodzieniec oczywiście puszczał mimo uszu. - Nie ma nawet mowy, że będę siedział cicho. I dobrze o tym wiesz. - rzucił i wybiegł z apartamentu należącego do Raquela. Biegł prosto do Homry. Przecież ktoś ich musiał uświadomić. Samo przywiązanie do Hotaru zrobiło swoje. Nie myślał o konsekwencjach.