Serah jednak nie bawiła się w podkradanie. Nie była typem osoby, która byłaby w stanie zakraść się do kogoś z kosą w plecy, ani tym bardziej choćby o tym pomyśleć. Nienawidziła... jak ktoś załatwia wszystko za plecami, samemu chowając się w zacisznym kącie lub cieniu. Wolała wszystko robić otwarcie, samej. Tak też było w przypadku przyjścia do niebieskich. Jeśli brama była otwarta, przeszła przez nią. Zaś jeśli nie była... no, cóż. Zostanie jej poczekać. Zapewne ktoś się skusi na stwierdzenie, że to jest podejrzane... Królowa Czerwonych po tym wszystkim nagle przychodzi tak-o, sama! Bez żadnej obstawy! Podejrzane, czyż nie? To na pewno pułapka! Ta, jasne, pułapka...

- Jak to, czego chcę? - zapytała znieważającym wręcz tonem. Uniosła brew, obserwując człowieka stojącego przy bramie. Widziała w nim... wroga? Albo przynajmniej osobę, która stoi jej na drodze. W sumie to tak jest... Stał jej na drodze. Mógłby wybrać rozsądniejsze wyjście, czyli podążenie za ścieżką swojego towarzysza, czyli ucieczka wgłąb budynku? Przecież to jest takie podejrzane, że Królowa Czerwonych przybywa właśnie osobiście z wizytą do swojej ukochanej przeciwniczki, Amayi.
- Spotkania z Królową. Tego właśnie chcę - odpowiedziała mu tym poważnym, trochę podniosłym tonem. Zmrużyła nieznacznie oczy, patrząc w jego. Czerwone tęczówki wręcz przenikały go tym nieprzyjemnym spojrzeniem. Mógłby jej w końcu stworzyć przejście, a nie. Ona, biedna i bezbronna, nie licząc magii, a ten? Ten ze szpadelką sobie lata. Tak... była zła. Dlaczego była zła? A dlatego, że to są niebiescy, miejsce drugie w jej rankingu nienawiści. Gorsi są dla mniej tylko zieloni...

Ten, który na początku samym obsłużył dziewczynę w żadnym stopniu jej nie zaimponował. Ot, co - malutka płotka. Naprawdę. Bać się? Serah? Chyba naprawdę trzeba zaleźć jej za skórę... a właśnie to zrobili zieloni, podkopując czerwonych właśnie niebieskim. Musiał jednak ustąpić komuś, kto naprawdę chyba zna się na rzeczy. Chyba. Nie wiedziała, czy powinna bać się tej postawy, czy może po prostu wrócić do swojej pewności siebie. Przepraszamy, ale odpowiedź pierwsza jest błędna.
- Naprawdę wam tak przeszkadzam, że musisz wyciągać to żelastwo i mi je tu pokazywać? - powiedziała z pewną bezczelnością w głosie i delikatnie się odsunęła. Zrobiła to w taki sposób, że jedną nogę (tę, przy której piersi bliżej znajduje się miecz), przeniosła na nią swój ciężar ciała i dotknęła opuszką palca z niezwykłą delikatnością końcówkę miecza.
- Naprawdę nie pozwolicie mi porozmawiać z Amayą? Szkoda. Nie zrobię wam bajzlu tak samo, jak Zieloni w waszych komputerach - dodała całkiem przekonywującym tonem głosu. Uśmiechnęła się kącikiem ust. Może jej uwierzą, skoro posiada takie informacje? A z drugiej strony mogą ją uznać za osobę próbującą dokopać znienawidzonym. - Więc może przestaniecie marnować mój cenny czas na takie nonsensy i w końcu pozwolicie mi wejść?

Oho, wywołała wilka z lasu. Albo raczej wilczycę ze swojej bazy. Widok tej kobiety sprawił, że wszystkie jej modlitwy o to, aby już tego nie przeciągać zostały wysłuchane. A miała jakieś? No, raczej nie. Dziewczyna była spokojna, wpatrywała się prosto w oczy z pewną odwagą i uśmiechem. Nawet na chwilę on nie zniknął jej z twarzy, nawet w momencie, kiedy widziała jej aurę, a także unoszący się nad ziemią miecz damoklesa.
- Znając Ciebie, wszystko co powiem zostanie uznane za Ciebie za wykręt. Jednak, jeśli z moich ust właśnie ma paść stwierdzenie, że bliski mi przyjaciel był przy wysyłaniu tego wirusa? Król różowych, rzecz jasna. I nie był on przy kimkolwiek z nas, a przy jednym z Zielonych, jednak nie miał on zamiaru podawać informacji na jego temat - powiedziała całkiem poważnym tonem głosu, zakładając przy tym ręce na piersi. Jej nie było trzeba pokazywania swojej siły... w końcu nie była tutaj w celu rozpętania walki, czyż nie? To widać było po jej postawie. - Chyba właśnie to powiedziałam - zaśmiała się, teatralnie odwracając głowę i dłoń do czoła przykładając. - Więc... co o tym myślisz, Droga Niebieska Królowo? To jest jedyna rzecz, dla której pragnęłam tu przybyć: rozwiązać tę sprawę. Bez walki. Wystarczająco wycierpiałam przez Hiko, aby teraz jeszcze dodawać sobie bardziej doświadczonego, zaprawionego w boju wroga z jego winy.

Obserwowała jej reakcję bardzo uważnie. Bardzo. Co zrobi kobieta, która właśnie słyszy od swojego "zaciekłego wroga" taką prawdę? Na jej twarzy nawet na chwilę nie pojawił się uśmiech, miała jedynie ten leciutki, naprawdę delikatny grymas niezadowolenia przemieszanego lekko z ciekawością jej reakcji. Zniknął on dopiero w momencie, kiedy miecz się rozbił, znikając. Wtedy też jej twarz nabrała naprawdę neutralnego wyrazu, jedynie swoimi czerwonymi niczym krew tęczówkami obserwowała mimikę rozmówczyni. "Uwierzyła... dzięki Bogu. Naprawdę... mam szczęście." - powiedziała w myślach, również w nich odetchnęła z ulgą. Nic po sobie nie pokazywała. Nie mogła przecież, czyż nie?
Odczuła oczywistą satysfakcję słysząc to, jak odzywa się wobec klanu zielonych.
Chociaż w jednym są podobne...
Ale wiadomość o kolejnym wirusie? Zacisnęła usta. Znowu ten sam, czy może ktoś inny? Właśnie... gdzie jest tamten? Dalej nie wiedziała. I chyba chwilowo nie spieszno jej było do dowiedzenia się o tym. Skoro pojawił się drugi to jest szansa na odnalezienie kryjówki jeśli się źle zabezpieczył... I w końcu dorwanie Hiko.
- Przed opuszczeniem HOMRY już wydałam odpowiednie rozkazy aby czerwoni nie atakowali Niebieskich. I tak, na czas rozwiązania tej sprawy można zawiązać sojusz. Nie mam zamiaru odpuszczać Hiko - odpowiedziała jej ze zwyczajową w takich sytuacjach, śmiertelną powagą. Zacisnęła pięść i dodała cichutko, pod nosem tak, aby Amaya o tym nie słyszała: - Odebrał mi tych, na których mi zależało...
Kiedy wypowiadała ostatnie słowa, jej głowa mimowolnie została opuszczona w dół, przez co jej włosy okryły oczy delikatną, przepuszczającą kurtyną bieli. Tak... ten temat, nawet jeśli ona sama go poruszała był bardzo drażliwy. Nawet o rodzinie potrafi pogadać, ale o Masanorim i jego siostrze Nao? Nie, nigdy. Może i porozmawia, ale potem zaczyna się ta melancholia. W momencie zorientowania się w obecnej sytuacji natychmiast uniosła głowę i spojrzała na kobietę. Właśnie przed chwilą zatraciła się we wspomnieniach, tracąc wątek. A co, jeśli teraz wykorzystają jej chwilę słabości przeciwko niej? Nie. Własnie zawiązali pakt, prawda?
- W czymś mam pomóc? - wypaliła nagle. Eh, ten jej charakter, znowu zrobiła się pomocna. Ale naciskać nie ma zamiaru. Wolałaby dowiedzieć się, co Amaya planuje niżeli samej wydać rozkaz i wejść w drogę tymczasowej współpracowniczce. - Nie ważne - zreflektowała się natychmiast po niedługiej chwili. - Jakie są plany? Wolę nie wchodzić w paradę i przeszkadzać ze swoimi ludźmi - dodała. Poza tym, o czym już nie chciała mówić: wolała poczekać aż potwierdzą się jej obawy dotyczące tego drugiego wysłanego wirusa. Czy jest ze strony zielonych, czy może nie. Czy może jest jakiś inny haker...

Veto Hyde, samozwańczy, największy intrygator w tym mieście, ruszył wprost do siedziby Scepter 4. W kieszeni ciążył mu niezwykle ważny skarb, który miał zamiar przedstawić komuś ważnemu. Ironiczny uśmiech cisnął mu się na twarz, gdy zobaczył miecz Damoklesa Niebieskiej Królowej. "W samą porę" - pomyślał. Zanim jednak dotarł przed bramę, znak zniknął. Całe szczęście, mijając wejście zauważył, że zdążył. To był dziwny widok. Srebrnowłosy mężczyzna, jak gdyby nigdy nic szedł w stronę dwóch najważniejszych osób w mieście. W oknach "posterunku policji" widniały twarze, uważnie obserwujące spotkanie. A tu nagle, przypadkowy przechodzień. Ubrany był stosunkowo normalnie: dżinsy i kraciasta koszula. Ale uwagę przykuwał płaszcz ze złotymi zdobieniami, który zawsze zakładany był tylko na poważne spotkania. A to było bardzo poważne. Stanął mniej-więcej w równej odległości od obu kobiet. Każde z nich było teraz rogiem trójkąta. Oczywiście, geometrycznego. Żadnego innego.
Czuł teraz dużo sprzecznych uczuć, ale ani tego po sobie nie okazywał, ani nie przejmował tym. To było normalne. Bezpośrednia konfrontacja słów z najpotężniejszymi. Były od niego silniejsze. To pewne. Być może, nawet mądrzejsze. Prawdopodobnie, na ten czas miały też więcej wpływów. Ba, obie były od niego znacznie wyższe. Zamknął oczy i z ledwo zauważalnym uśmieszkiem wykonał głęboki ukłon. Po wyprostowaniu się, poprawił pagony i przedstawił swoją osobę. Głośno, ale naturalnie. Stanowczo, ale bez przesady. Ironicznie, ale z szacunkiem.
-Veto Hyde, samozwańczy Generał Informacji. Srebrny.
Dał im chwilę czasu na przeanalizowanie tej jakże dziwnej wypowiedzi. Nastrój mu się nie zmieniał, ani trochę. Zastanowił się, czy go kojarzą. Dwa lata temu, przed zniknięciem z miasta, Hyde był dosyć znany. A raczej, on znał wszystkich, ale jego tylko nieliczni. Posiadał informacje, wiedzę na temat wszystkiego. Teraz, dla wielu, znowu byś świeżakiem.
-Przyszedłem tu z dość poważną sprawą, a wiem, że obie Panie się tym interesują. Chodzi o fakt, że wiem jak łatwo zażegnać wasz konflikt z zielonymi. Bardzo łatwo.
Uśmiechnął się (z pewną drwiną do tego, co sam mówił). Nie tłumaczył dalej. Taka jego taktyka. Wzbudzić ciekawość. Zainteresowanie. Nie przedstawiał od razu całej oferty. Na to nadejdzie czas. Za moment, kilka minut, a może i godzin? Kto wie, kto wie.